Handicap to jeden z najpopularniejszych rodzajów zakładów bukmacherskich. W bukmacherce istnieje wiele pojęć, mniej lub bardziej znanym graczom. Jednym z nich jest właśnie handicap, który pojawia się bardzo często w branży bukmacherskiej. Zanim zacznie się grę u legalnego bukmachera, warto dokładnie zapoznać się z podstawowymi pojęciami, ponieważ dzięki temu typowanie będzie prostsze. Dodatkowo odnalezienie się w tym, co oferuje operator będzie zdecydowanie łatwiejsze. Dlaczego warto dokładnie wiedzieć co to handicap i w jakich sytuacjach warto go stosować? Ten typ zakładu jest właściwie nieodłącznym elementem kuponów, które stawia się na wydarzenia piłkarskie, tenisowe lub też koszykarskie, dlatego warto orientować się w zagadnieniu handicapów. Może się to przydać podczas typowania. Spis treści rozwiń Zakład sportowy handicap co to jest? Handicap, a zakłady bukmacherskie Na czym polega zakład handicap? Rodzaje handicapów EH - handicap europejski AH - handicap azjatycki Handicap połówkowy ( + Europejski handicap co to znaczy? Zakłady z handicapem azjatyckim i ich podstawowy podział Europejski czy azjatycki – który rodzaj handicapu wybrać? Najlepsi bukmacherzy oferujący handicap Handicap w Superbet Obstawiaj handi w Handicap bukmachera STS Fortuna z handicapem Gdzie można obstawiać zakłady typu handicap? Zakład sportowy handicap co to jest? Zanim zaczniemy mówić o możliwościach jakie daje ten typ zakładu, warto wyjaśnić sobie, co to jest handicap. Tłumacząc z języka angielskiego na polski, handicap oznacza udogodnienie, ułatwienie, uprzywilejowanie słowem, czyli po prostu korzystna sytuacja. Jak to się odnosi do zakładów? Otóż zasada jest prosta. Jedna z drużyn lub zawodnikowi przed postawieniem zakładu można dodać lub odjąć gola, punkt, set, gem i tym podobne, oczywiście jest to zależne od tego, o co walczy się w danym sporcie. Podczas typowania takiego zakładu, gracz może zmienić proporcję szans w meczu, czyli dać jego ulubionemu zawodnikowi przewagę i w ten sposób również wyrównać poziom kursów. Jak widać handicap to, najprościej rzecz ujmując, zakład, w którym bukmacher dolicza do ostatecznego rezultatu danego spotkania dodatkowe wartości np. gole lub punkty. Sprawozdawcy sportowi bardzo chętnie posługują się określeniem handicap, dlatego może być ono znane chociażby ze słyszenia. Podczas komentowania mogą pojawić się komentarze, że drużyna rozgrywająca mecz na własnym stadionie, którą dopingują kibice, to właśnie jest handicap, czyli jest w korzystniejszej sytuacji od przeciwnika. Z tego wynika, że sztuczne wyrównanie szans w zawodach sportowych dla jednej z drużyn lub zawodników oznacza nasz tytułowy handicap. Handicap, a zakłady bukmacherskie Skoro już wiemy co to znaczy handicap, to możemy sięgnąć po więcej szczegółów dotyczących tego rodzaju zakładu. Na polskim rynku bukmacherskim handicapy są normą i często pojawiają się w ramach podstawowej oferty legalnych bukmacherów. Nic w tym dziwnego, w końcu taki rodzaj zakładu jest niezwykle korzystny dla bukmachera. Dlaczego? Otóż przede wszystkim jest świetną zachętą dla graczy lubiących emocje oraz takich, którzy wolą wziąć sprawy w swoje własne ręce. Im więcej ciekawych zakładów, tym więcej nowych graczy, którzy będą chcieli je obstawić. Handicap może zachęcić również do obstawiania mniej ryzykownych spotkań, dzięki wyrównaniu stawek. Taki zakład jest również źródłem większych dochodów dla bukmachera, ponieważ dzięki zwiększeniu szans na dany zakład, gracze również będą chętniej typować, a wiadomo, że przecież nie każdy wygra. Oczywiście nie tylko legalni bukmacherzy uważają ten typ zakładów za atrakcyjne. Również i gracze chętnie stawiają kupony z handicapem. Dzieje się tak ze względu na zdecydowanie wyższe stawki za spotkania. Stawka za wygraną drużyny, którą uznaje się za faworyta meczu, po dodaniu handicapu (czyli dodaniu słabszej drużynie punktów) podwyższa się. Istnieją różne rodzaje handicapów, a każdy z nich niesie za sobą nie tylko ryzyko, ale również i korzyści, dlatego dołożenie tego rodzaju zakładu do swojego kuponu może być dla gracza bardzo korzystne i daje większe pole do manewru podczas obstawiania niektórych spotkań. Na czym polega zakład handicap? Do tej pory dowiedzieliśmy się co oznacza handicap i dlaczego opłaca się go grać graczom, a oferować bukmacherom. Teraz warto przyjrzeć się na czym dokładnie polega handicap. Najlepiej jest to wyjaśnić na przykładzie. Powiedzmy, że dwie drużyny rozgrywają pomiędzy sobą mecz towarzyski. Drużyna A jest w tym spotkaniu gospodarzem, a zarazem jest również jedną z silniejszych drużyn, która świetnie sobie radzi na boisku i zajmuje wysokie miejsce w klasyfikacji. Z kolei drużyna B nie dysponuje silnymi zawodnikami, a różnica pomiędzy poziomem tych dwóch zespołów jest znacząca. Dlatego też kursy, które ustalili legalni bukmacherzy na to spotkanie prezentują się następująco: Zwycięstwo drużyny A – Remis – Zwycięstwo drużyny B – Patrząc na ustalenia bukmachera, od razu widać faworyta. Kurs na zwycięstwo gospodarzy nie należy do najwyższych, jednak ich wygrana jest niemalże pewna. Co w takim przypadku może zrobić gracz, który chce dokonać zakładu, jednak chce otrzymać korzystniejszy kurs drużyny A? W tym momencie może wykorzystać możliwości jakie niesie ze sobą handicap pojedynczy. Tak więc po zastosowaniu handicapu -1,5 oznacza to, że od liczby bramek strzelonych przez drużynę A odejmujemy dokładnie 1,5 gola. Po takiej korekcie kursy będą o wiele bardziej wyrównane, ponieważ kurs na zwycięstwo zespołu A to już a wygrana drużyny B jest szacowana na Jeśli nadal nie satysfakcjonują Cię kursy, można zastosować większy handicap o wartości -2,5. W tym przypadku szansa, że zwycięży drużyna B wzrasta kilkukrotnie. Po zastosowaniu takiego handicapu, zespół A, żeby wygrać, musi pod koniec meczu prowadzić różnicą 3 bramek. Jak w takim wypadku wyglądają kursy? Kurs na zwycięstwo drużyny A, to natomiast na team B wynosi Oczywiście to tylko przykład tego jak działa dany rodzaj handicapu, ponieważ ten typ zakładów posiada wiele wariantów. Należy pamiętać, że stosując handicap bukmacher pozwala typować tylko i wyłącznie zwycięzcę spotkania, całkowicie eliminując możliwość remisu. Dzieje się tak ze względu na to, że handicap wywołuje taką sytuację, w której jedna ze ścierających się drużyn traci już na starcie poza jednym golem lub dwoma (w zależności od rodzaju zakładu) dodatkową połowę gola. W piłce nożnej nie istnieje takie pojęcie jak „pół gola”, tak więc według zasad, nie jest również możliwe wyrównanie, bo nie można strzelić połowy bramki. Rodzaje handicapów Handicap w zakładach bukmacherskich ma wiele odmian. Mamy kilka rodzajów, dzięki czemu każdy typer może znaleźć dla siebie odpowiedni handi. Jeśli chcesz dokładnie wiedzieć, czym między sobą różnią się handicapy europejski oraz azjatyckie, zapoznaj się z poniższym podziałem. EH – handicap europejski Najprostszy z wymienionych rodzajów handicapów to ten europejski. Polega na dodawaniu lub odejmowaniu całkowitych liczb od wyniku. Wciąż mamy w tym przypadku możliwość remisu, więc najczęściej stosuje się go w meczach piłki nożnej oraz hokeja na lodzie. Trzeba pamiętać, że handicap europejski nie zwiększa naszych matematycznych szans na trafienie typu, ponieważ jest to zakład trzydrogowy. Oznacza to, że w spotkaniu mogą paść trzy różne rezultaty dla wybranego zdarzenia. W ten sposób możemy wyrównać szanse obu drużyn lub dać sobie szansę na zakład, w którym przewidujemy jaką dokładną różnicą bramek zakończy się mecz. Przykładowo obstawiając mecz Francji z Niemcami postawiliśmy remis przy handicapie 1:0 dla Niemców. Mecz zakończył się zwycięstwem Francuzów jednym golem, więc nasz zakład zostanie rozliczony jako trafiony. Tego rodzaju handicapy mogą przynieść wysokie wygrane, ponieważ kursy są naprawdę atrakcyjne. Odwołując się do powyższego przykładu można stwierdzić, że każde jednobramkowe zwycięstwo Francji przyniosłoby pomyślne rozliczenie kuponu. W przypadku innych rezultatów nie moglibyśmy liczyć na wygraną. Możliwości przy handicapie jest bardzo wiele, dlatego gracze tak chętnie obstawiają tym systemem. Handicap europejski możemy spotkać różnych dyscyplinach, jednak najczęściej typerzy obstawiają go w: piłce nożnej hokeju na lodzie siatkówce (sety) koszykówce piłce ręcznej Jest kilka sportów, które zdecydowanie służą handicapom i te wyżej wymienione z pewnością się do nich zaliczają. Nie bez powodu gracze najczęściej korzystają z EH właśnie przy okazji typowania meczów w tych dyscyplinach. AH – handicap azjatycki Jak łatwo się domyślić handicap azjatycki zapisywany jest nieco inaczej niż ten europejski. Tutaj mamy do czynienia z liczbami po przecinku, które wykluczają opcję remisu ze zdarzenia. W końcu w piłce nożnej czy siatkówce nie można zdobyć “połowy punktu”, co automatycznie daje nam pewną przewagę w zakładach. Podział jest tutaj bardzo szczegółowy, dlatego każdy z nich opisaliśmy poniżej. Handicap połówkowy ( + Najpopularniejszy rodzaj handicapu azjatyckiego. Wyklucza on możliwość remisu, co pozwala nam na większe prawdopodobieństwo trafienia zakładu. Przykładowo jeśli obstawimy zwycięstwo Anglii nad Rosją z handicapem ( a Anglicy rozgrywają ten mecz u siebie, tzn. że będą musieli wygrać różnicą co najmniej dwóch goli, żeby typ był rozliczony jako poprawny. Wygrana jednym golem nic nam tutaj nie daje, ponieważ w teorii Rosja w takim przypadku byłaby o tę połowę punktu lepsza. Ten rodzaj handicapu bardzo ciekawie manipuluje kursami bukmacherskimi, więc gracze mają tutaj spore pole do popisu. Europejski handicap co to znaczy? Przechodzimy teraz do najpopularniejszych zakładów, które wzbudzają najwięcej zainteresowania. Z tej dwójki zdecydowanie najczęściej stosowany jest handicap europejski (oznaczany jako EH), który oferują właściwie wszyscy bukmacherzy w Polsce. Jest to rodzaj zakładu 3 drogowego, czyli podobnie jak w standardowym 1×2. Do określenia linii handicapu w tym przypadku stosuje się liczby całkowite, ponieważ możliwa jest opcja remisu. Jak wygląda taki zakład? Rozgrywa się spotkanie pomiędzy drużyną ABC, a zespołem XYZ. Zakładając, że zastosujemy handicap europejski 0:1, to drużyna gości zaczyna mecz z jedną bramką przewagi. Jeśli skończy się druga połowa i ABC zdobędzie 2+ bramki, wygrywa wtedy to spotkanie (wynik 2:1 z uwzględnieniem handicapu). Remis będzie wtedy, kiedy drużyna ABC wygra jedną bramką, ponieważ wynik się wyrówna (oczywiście doliczając handicap 1-1, 2-2. 3-3 itd.). Zakłady z handicapem europejskim są bardzo popularne wśród graczy i jest to świetny sposób na zarobek, ze względu na to, że dzięki zastosowaniu EH można uzyskać o wiele lepsze kursy na dane spotkanie, niż za zwykły zakład 1×2. Jednak żeby dobrze ocenić kiedy zastosować handicap oraz jakiej wielkości trzeba mieć do tego odpowiednią wiedzę, która pozwoli na trafne wytypowanie zwycięzcy spotkania. Zakłady z handicapem azjatyckim i ich podstawowy podział Powyżej przedstawiliśmy jak działa zakład z handicapem europejskim, a teraz czas na kolejny rodzaj zakładów wzajemnych. Handicap azjatycki (AH) oferuje tylko dwie opcje wyników do obstawienia, tym samym nie uwzględniając remisów. Handicapy azjatyckie są trudniejsze do zrozumienia, ponieważ posługują się nie tylko liczbami całkowitymi, ale również ćwiartkami i połówkami. Jednak sytuacja znacząco nie odbiega od tego jak to się robi w handicapie europejskim, z tą różnicą, że nie jest uwzględniana możliwość remisu. Dana wartość (np. -0,5 lub 1,25) jest dodawana lub odejmowana od wyniku spotkania, przez co ostateczny rezultat ulega zmianie. Rozpoczęcie meczu z doliczonymi lub odjętymi połówkami i ćwiartkami wyklucza możliwość uzyskania remisu, co sprawia, że handicap azjatycki jest zakładem dwudrogowym. Istnieje generalny podział, który uwzględnia 3 rodzaje AH. Warto się zapoznać z każdym z nich, aby móc efektywniej obstawiać swoje kupony. Handicap równy, czyli AH (0) występuje w sytuacji, kiedy nie ma większych różnic pomiędzy siłami ścierających się zespołów. Taki handicap nie jest przyznawany i obie drużyny zaczną spotkanie z zerowym dorobkiem. Żeby wygrać mecz należy poprawnie wytypować zwycięzcę meczu, oznacza to, że taki rodzaj handicapu nie zakłada, że mecz zakończy się remisem. Jeśli obie drużyny zremisują, bukmacher zwróci postawioną stawkę, ponieważ w przypadku zerowego handicapu żaden z zespołów nie ma przewagi. Ten zakład to nic innego jak DNB (zakład bez remisu) z tą różnicą, że handicap azjatycki uwzględnia ewentualne dogrywki. Handicap pojedynczy lub też połówkowy został już przez nas zademonstrowany nieco wcześniej. Stosuje się go w zakładach bukmacherskich w przypadkach, kiedy istnieje wyraźna różnica pomiędzy rywalami. Wtedy można przyznać faworytowi handicap, który sprawi, że szanse się wyrównają np. -0,5 lub 1,5 bramki. Stawiając na zespół Y z przypisanym handicapem -2 oznacza to, że ta drużyna musi zakończyć spotkanie z różnicą dwóch lub więcej bramek, żeby zakład był uznany za wygrany. Handicap podzielony, czyli ćwiartkowy występuje, kiedy różnica pomiędzy umiejętnościami drużyn istnieje, jednak jest niewielka. Ten typ zakładu pozwala podzielić stawkę na dwa odrębne handicapy. Jak to wygląda w praktyce? Stawiając na drużynę X, decydujesz, że handicap będzie wynosił np. 0 oraz -0,5. Jeśli zespół X przegra mecz, Ty jako gracz również przegrywasz obie części handicapu. Natomiast jeśli mecz zakończy się remisem, połowę stawki postawionej na 0 zwróci Ci bukmacher, natomiast druga połowa będzie przegrana (-0,5). Jeśli zespół X wygra, a oba handicapy zostaną pokryte, wtedy również i dwie połowy zakładu będą wygrane. Europejski czy azjatycki – który rodzaj handicapu wybrać? Każdy z tych dwóch rodzajów zakładów sportowych posiada swoje wady i zalety, jak zresztą wszystkie zakłady sportowe oferowane przez bukmacherów internetowych. Zdecydowaną wadą są marże naliczane przez bukmachera. Obojętnie czy to będzie handicap STS, czy też handicap Fortuna. Im więcej opcji zakładu, tym wyższa nałożona marża. Dlatego też z reguły 3 opcje w handicapie europejskim mają nałożoną wyższą marżę, niż dwie opcje w handicapie azjatyckim. Dlatego warto jest potrafić analizować możliwości, które daje handicap. Oczywistym minusem jest to, że trzeba się nauczyć opcji, jakie oferuje AH, jednak jest znacznie więcej plusów, które przemawiają za tym, żeby zainteresować się handicapem azjatyckim. Przede wszystkim kursy są znacznie korzystniejsze, a stawki bardziej wyrównane. Są różne rodzaje handicapów azjatyckich, więc to tak na prawdę od gracza zależy jak chce wpłynąć na mecz i jaki handicap wybierze. Dodatkowo w handicapach ćwiartkowych w przypadku przegranej można stracić tylko połowę stawki. Ze względu na to, warto dokładniej zapoznać się z tym, co oferuje zakład handicap i jakie systemy bukmacherskie mogą go odpowiednio wykorzystać do zwiększenia szansy na wygraną. Handicap Belgia kursy Włochy kursy ( ( ( (+ (+ (+ Powyżej przedstawione zostały handicapy na wyrównany mecz ćwierćfinałowy Euro 2020 pomiędzy Belgi, a Włochami. Wystarczy spojrzeć do tabeli, aby mieć świadomość, jak zmieniają się kursy przy użyciu handicapu. Jako gracz zwróć też uwagę jaki bukmacher zapoponuje Ci najwyższe kursy na handicapy. Trzeba pamiętać jednak, że drużyna, którą obstawiamy powinna wtedy wygrać odpowiednio dużą liczbą bramek różnicy. Najlepsi bukmacherzy oferujący handicap Wcześniej była mowa o tym, że wielu legalnych buków oferuje handicap, ale którzy są najlepsi? Oferty są porównywalne, jednak chcąc zapewnić swoim graczom najlepsze możliwości obstawiania, część z bukmacherów wysunęła się przed szereg. Poniżej prezentujemy najlepszą czwórkę, która zdecydowanie przewyższa konkurencję pod względem oferowanych handicapów oraz kursów na taki rodzaj zakładu. Handicap w Superbet Bukmacher Superbet zdecydowanie zdążył już się wyróżnić na polskim rynku. Działa w pełni online od 2020 roku i trzeba przyznać, że handicapy robią u tego buka dobre wrażenie. Znajdują się tutaj zarówno handi europejskie, jak i te azjatyckie, więc z różnorodnością nie będzie problemu. Mamy do wyboru różne rodzaje handicapów, co pozwala graczowi na nieco większe pole manewru. Widać to zwłaszcza w ofercie prematch na najważniejsze wydarzenia sportowe. Zwłaszcza godny polecenia ze względu na wysokie kursy na handicap. Obstawiaj handi w Jak spojrzymy na rynek nowych bukmacherów, największą furorę zrobił bukmacher Fuksiarz. Handicap obstawiony u tego buka może być bardzo szybko, ponieważ w zakładce konkretnego meczu odszukasz osobny dział z tego rodzaju zakładami. Do dyspozycji graczy jest sporo rynków zdarzeń dotyczących pojedynczego spotkania, dlatego warto się zainteresować. Możemy z nich korzystać zarówno w zakładach przedmeczowych, jak i tych na żywo. Mamy duży wybór, więc fani zakładów z handicapem powinni tutaj znaleźć coś dla siebie. Handicap bukmachera STS Najpopularniejszy bukmacher w naszym kraju, który ma jednocześnie najwięcej klientów. Nic dziwnego, że zadbał również o swoją ofertę handicapów. Te europejskie czy azjatyckie to dla graczy bukmachera STS żadna nowość. Zakłady przedmeczowe z handi są powszechne wśród typerów, którzy tutaj obstawiają, a przecież dochodzą do tego zakłady live. Może brakować handicapów ćwiartkowych aczkolwiek takie manewrowanie kursami prawdopodobnie się kiedyś pojawi w ofercie. Tutaj najbardziej przyciągają kursy, które mogą uatrakcyjnić zauważalnie rozgrywkę. Fortuna z handicapem Jeden z największych buków w Polsce, który mocno przyłożył się do oferty handicap. Znajdziemy tutaj zakłady europejskiego handicapu, a także AH czyli popularnych azjanów. Gracze mają do wyboru zakłady przedmeczowe i live, bo tu i tu oferta Fortuny prezentuje się równie dobrze. Na plus należy wyróżnić marże bukmacherskie, które są bardzo niskie, dzięki czemu pozwalają nam na osiągnięcie lepszych kursów dla graczy. Gdzie można obstawiać zakłady typu handicap? Skoro już wiemy dokładnie co oznacza handicap jako pojęcie bukmacherskie oraz zorientowaliśmy się już w takich rodzajach jak europejski handicap co to lub azjatycki handicap co to jest oraz jak wyglądają zakłady oparte o handicapy, warto się teraz dowiedzieć gdzie można postawić swoje typy bukmacherskie. Na polskim rynku zakłady wzajemne dosyć szybko się rozwijają, więc opcji jest wiele. Obecnie zarejestrowanych jest kilkunastu licencjonowanych operatorów, którzy otrzymali zgodę na urządzanie zakładów sportowych. Nie każdy legalny bukmacher oferuje zakłady typu handicap, jednak u wielu z nich taka opcja znajduje się w stałej ofercie, szczególnie jeśli chodzi o piłkę nożną. Na ten moment takie serwisy jak LV BET, Fortuna, Totolotek oraz STS handicap posiadają w stałej ofercie. Nadal nie wiesz, czy warto obstawiać handicapy oraz obawiasz się, że to może okazać się zbyt skomplikowane? To całkowicie zrozumiałe! Dlatego warto założyć konto u bukmachera, który oferuje darmowy zakład na start oraz inne bonusy online, które można wykorzystać do przetestowania tego jak działają handicapy w piłce nożnej lub tenisie. Niektóre promocje pozwalają na obstawienie meczu z depozytu bonusowego, który przyznawany jest po rejestracji w serwisie. Taki bet jest darmowy, ponieważ nie wymaga wpłacania przez gracza swoich własnych środków. Bonusy bukmacherskie mogą Ci pomóc w ustaleniu, czy warto obstawiać handicapy, czy bardziej opłacalny jest jednak tradycyjny typ 1×2. Należy jednak pamiętać, że hazard może uzależniać, dlatego apelujemy: graj odpowiedzialnie! Gdzie jest najwięcej handicapów u bukmacherów? Najlepsi bukmacherzy jak STS czy Fortuna oferują najwięcej rodzajów handicapów na najpopularniejsze zdarzenia. Rynek Bukmacherski Czym jest handicap w zakładach bukmacherskich? Handicap to rodzaj uprzywilejowania dla jednej z drużyn lub jednego z zawodników. Ma to na celu wyrównanie szans i podniesienie kursów bukmacherskich. Rynek Bukmacherski Jaki handicap najlepiej obstawić? Zdecydowanie handicap azjatycki. Eliminuje on możliwość remisu w spotkaniu, więc gracz ma większe szanse na wygraną. Rynek Bukmacherski Dlaczego warto grać handicapy? Handicapy dają graczom możliwość większej kontroli nad zakładem. Zwiększają szansę trafienia typu i pozwalają wybrać atrakcyjny kurs. Rynek Bukmacherski
Mecz IV ligi Łużyce Lubań – Piast Żmigród miał odbyć się na boisku w Węglińcu, gdzie obecnie swoje spotkania rozgrywają gospodarze. – Wystarczyła jedna noc. Dzisiejszy mecz, z uwagi na 2 cm warstwę śniegu leżącą na boisku musiał zostać odwołany – poinformował w sobotę rano klub z Lubania na swoim facebookowym profilu.
Ekstraklasa tabela 2022 - zasady, wyniki, historiaEkstraklasa - historia i zasadyEkstraklasa jest to najwyższa klasa rozgrywek piłki nożnej skupiająca 16 najlepszych zespołów w Polsce. Powstanie rozgrywek datuje się na rok 1926, powstała wtedy pod nazwą Liga Polska. Przez szereg lat zmieniano nazwę, od 2004 roku zaczęto pozyskiwać sponsora tytularnego. Miało to na celu zwiększenie budżetu, skomercjalizowanie i dotarcie do większej grupy odbiorców. Pierwszym sponsorem wybrana została firma Idea, kolejni to Orange, T-Mobile, Lotto. Obecnie sponsorem tytularnym jest PKO, rozgrywane są spotkania pod nazwą PKO dalej ↓ Tabela PKO BP ekstraklasaSystem rozgrywekRozgrywki podzielone są na dwie rundy: wiosenną i zimową. Mecze rozgrywane są systemem każdy z każdym w roli gospodarza, następnie w roli gości. Od sezonu 2021/2022 powiększono ligę do 18 zespołów. W latach poprzednich było to od 10 do 16 drużyn. Na konto zwycięzcy trafia 3 punkty. Remis premiowany jest 1 oczkiem, a porażka oznacza oczywiście 0 Polski automatycznie kwalifikuje się do eliminacji Ligi Mistrzów. Ekipy z miejsca drugiego oraz trzeciego przystępują natomiast do zmagań w eliminacjach do Ligi Konferencji. Podobny los czeka także triumfatora Pucharu jednej z trzech ostatnich lokat jest oczywiście równoznaczne ze spadkiem do I - Mistrzowie Polski Drużyny sięgające po tytuł:Legia Warszawa - 15 MPRuch Chorzów - 14 MPGórnik Zabrze – 14 MPWisła Kraków – 13 MPLech Poznań – 8 MP - aktualny Mistrz Polski 2021/2022Cracovia – 5 MPWidzew Łódź – 4 MPPogoń Lwów – 4 MPWarta Poznań – 2 MPPolonia Bytom – 2 MPŚląsk Wrocław – 2 MPPolonia Warszawa 2 MPŁKS Łódź – 2 MPStal Mielec – 2 MPZagłębie Lubin – 2 MPSzombierki Bytom – 1 MPGarbarnia Kraków – 1 MPPiast Gliwice – 1 MPJeśli przyjrzymy się bliżej trykotowi piłkarskiemu, to możemy zauważyć, iż jest ona przyozdobiona gwiazdką tuż nad herbem drużyny. Nie ma też przypadku, jakim kolorem została wyhaftowana. W roku 2007 do zapisu regulaminu wprowadzono rozwiązanie mówiące o symbolice liczby zdobytych tytułów gwiazdka pojawia się na koszulkach drużyny sięgającej po mistrzostwo 1-4 gwiazdka to drużyny sięgające po Mistrzostwo Polski 5-9 gwiazdka jest jednocześnie najwyższą formą wyróżnienia, informuje o zdobyciu 10 i więcej tytułów wyróżnienia w EkstraklasieEkstraklasa tak jak pozostałe ligi na koniec sezonu wręcza indywidualne wyróżnienia oraz nagrody finansowe. Wybierany jest najlepszy bramkarz, obrońca, pomocnik, napastnik, trener, młodzieżowiec (piłkarz poniżej 21 lat).Poziom EkstraklasyEkstraklasa w porównaniu do pozostałych lig europejskich wypada dość słabo. Rodzime kluby przystępują co prawda do rywalizacji w Lidze Mistrzów, ale ich przygoda zazwyczaj kończy się już na etapie eliminacji do rozgrywek grupowych. Niski poziom potwierdza również fakt, że co roku najlepsi piłkarze chętnie zmieniają ligi na bardziej prestiżowe tj. niemiecką, angielska, włoską czy też nas przepaść pod względem zarobkowym piłkarzy oraz budżetów klubów co bezpośrednio przekłada się na poziom rozgrywek. Często Ekstraklasa jest tylko chwilowym przystankiem w karierze profesjonalnego piłkarza. Kluby za wszelką cenę starają się zapełnić luki w formacjach, ściągając po piłkarzy z innych krajów. Niestety są to zwykle piłkarze, którzy nie osiągnęli dość wysokiego poziomu, by grać we wspomnianych ligach lub są za starzy i traktują naszą ligę jako emeryturę. Włodarze Ekstraklasy wielokrotnie zastanawiali się jak ten problem rozwiązać. Wprowadzali, a następnie znosili limit obcokrajowców występujących w drużynie. Jednak żadna z tych zmian nie przyniosła dotychczas zamierzonych sezonu 2022/2023 każdy klub uczestniczący w PKO Ekstraklasie jest zobowiązany do zapewnienia udziału w tych rozgrywkach dowolnej liczby zawodników młodzieżowych w łącznym wymiarze czasu gry nie krótszym niż 3000 minut w danym - Najczęściej zadawane pytaniaNa czym polega system rozgrywek?Są dwie rundy rozgrywek; wiosenna i zimowa. Najpierw rozgrywane są mecze drużyn w roli gospodarzy, następnie jako gości. Liga składa się z 18 zespołów. Mistrz przystępuje w kolejnym sezonie do kwalifikacji Ligi Mistrzów, a ekipy z miejsc od drugiego do trzeciego rywalizują w eliminacjach Ligi drużyn odpada do niższej ligi?Trzy najsłabsze drużyny z ligowej osiemnastki spadają do I (głosów: 13)
Na otwartym boisku rywalizują ze sobą dwie drużyny, z których każda liczy po 10 zawodników. Mecz trwa 60 minut, jest podzielony na kwarty, po 15 minut każda. Ich celem jest wbicie gumowej piłki o barwie białej, żółtej lub pomarańczowej o obwodzie ok. 20 cm (7,75 – 8 cali) i masie ok. 150 g (5 – 5,25 uncji) do bramki przeciwnika.
Pandemia koronawirusa sprawiła, że amatorskie rozgrywki piłkarskie zostały przedwcześnie zakończone. Nie inaczej jest w śląskiej IV lidze, choć problem pojawił się z wyłonieniem drużyny, która awansuje do III ligi. Rozgrywki są podzielone na dwie grupy i zawsze na koniec sezonu ich mistrzowie rozgrywają ze sobą baraż. Śląski Związek Piłki Nożnej postanowił zrobić wyjątek i baraż się odbędzie. Zmieniły się jednak zasady. Zamiast dwumeczu, będzie jeden mecz i to na neutralnym stadionie. Oczywiście bez udziału kibiców, bo na to nie pozwalają przepisy. Mecz o III ligę odbędzie się już w najbliższą sobotę 20 czerwca. Wszyscy nerwowo odliczają dni i dla wielu zawodników będzie to najważniejszy mecz podczas przygody z piłką. W podobny sposób podchodzi do tego trener "Zielonych" Janusz Kluge. - Można ten mecz barażowy sklasyfikować w grupie najważniejszych meczów w mojej karierze trenerskiej, bo nie często gra się o awans do III ligi. Poza tym to będzie nietypowy mecz ze względu na nietypowe przygotowania. Jedna wielka niewiadoma, jeżeli chodzi o dyspozycję poszczególnych zawodników. Z drugiej strony to będzie dla mnie ważne doświadczenie w pracy trenera - komentuje szkoleniowiec na oficjalnej stronie klubu. Szombierki przygotowują się do tego starcia od kilku tygodni. Niestety, pecha miał pomocnik Dominik Cieszyński. Podczas treningowej gierki zerwał Achillesa, co oznacza, że w piłkę nie zagra przez około pół roku. Na szczęście na razie pozostali zawodnicy są gotowi do gry. - Nastroje w drużynie po takiej długiej przerwie są bardzo dobre, każdy z nas czeka na mecz z niecierpliwością, możliwe, że przerwa wpłynie w jakiś sposób na nas czy na przeciwników, ale nie ma co się nad tym zastanawiać, najważniejsze, że możemy zagrać mecz, będziemy chcieli zaprezentować się jak najlepiej i oczywiście wygrać - mówi kapitan Bartłomiej Gwiaździński (za Co ciekawe, obie drużyny spotkały się na boisku podczas zimowych przygotowań. Wtedy zdecydowanie lepszy był klub z Goczałkowic-Zdroju, który wygrał 4:2. Do tego wyniku jednak nie ma co przykładać większej wagi. Raz, że to był sparing, a takie mecze rządzą się swoimi prawami, a po drugie było to jeszcze przed pandemią, która sparaliżowała przygotowania. Na pewno obu drużynom będzie tak samo zależeć na awansie do III ligi. Dla Szombierek byłoby to piękne zwieńczenie obchodów 100-lecia istnienia. Z kolei w Goczałkowicach-Zdroju rządzi Łukasz Piszczek, który być może za rok zakończy tam karierę i chciałby, aby w jego klubie już była III liga. Początek meczu 20 czerwca o godzinie 18. Baraż zostanie rozegrany na stadionie w Łaziskach Górnych.
uczestniczących w rozgrywkach piłki nożnej w Polsce. h) Uchwałę nr XI/200 Zarządu PZPN z dnia 07.12.2018 r. w sprawie określenia liczby zawodników cudzoziemców spoza obszaru Unii Europejskiej występujących w meczach piłki nożnej w sezonie 2019/2020 i następnych; §5 Rozgrywki prowadzone są systemem jesień-wiosna. BOISKA §6 1.
Piłka nożna Piktogram piłki nożnej Inne nazwy futbol Główna organizacja Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej (FIFA) Charakterystyka Rodzaj sportu gra zespołowa Sport kontaktowy tak Popularność Zasięg geograficzny cały świat Dyscyplina olimpijska od 1900 roku, z wyjątkiem roku 1932 Dyscyplina paraolimpijska w odmianach pięcio- i siedmioosobowej Multimedia w Wikimedia Commons Wiadomości w Wikinews Cytaty w Wikicytatach Piłka nożna (futbol[1], ang. football, association football, soccer) – gra zespołowa, w której dwie drużyny starają się zdobyć w określonym czasie jak najwięcej punktów poprzez wbicie piłki do bramki; najpopularniejsza dyscyplina sportowa z około 4 miliardami fanów na całym świecie[2][3]. Wstęp[edytuj | edytuj kod] Od 1900 dyscyplina olimpijska. Na całym świecie w 2009 w rozgrywkach udział brało 265 milionów zawodniczek i zawodników oraz 5 milionów sędziów należących do 206 lokalnych związków zrzeszonych w FIFA[4]. W meczach piłkarskich uczestniczą dwie rywalizujące ze sobą drużyny. Celem gry jest umieszczenie piłki w bramce przeciwnika. Zwycięża drużyna, która w regulaminowym czasie gry (dwie połowy po 45 minut każda w rozgrywkach seniorów) zdobędzie więcej bramek. Mecze piłkarskie odbywają się na prostokątnym, pokrytym murawą boisku. Rozmiary boiska to 45 do 90 m szerokości i od 90 do 120 metrów długości[5][6], lecz boisko nie może być kwadratowe. Od 14 marca 2008 każde nowe boisko powinno mieć 105 metrów długości i 68 metrów szerokości. Decyzję tę przyjął Komitet Wykonawczy FIFA na podstawie przepisów opracowanych przez IFAB instytucję odpowiedzialną za przepisy gry w piłkę nożną[7]. Drużyna piłkarska składa się z 11 zawodników (aby zespół został dopuszczony do meczu musi być ich co najmniej 7) i zazwyczaj 7 rezerwowych (w finałach mistrzostw świata i mistrzostw Europy – 12). Wśród graczy wyróżniamy bramkarza i graczy z pola: obrońców, pomocników i napastników. Podział graczy z pola na pozycje jest czysto umowny, w aktualnie stosowanych strategiach gry często następuje podczas meczu płynna wymiana między nimi. Bramkarz jest jedynym zawodnikiem, który może dotykać i łapać piłkę rękami w czasie gry, jednak zgodnie z przepisami może to mieć miejsce jedynie we własnym polu karnym. W przypadku rozmyślnego zagrania piłki ręką przez bramkarza poza własnym polem karnym, jego drużyna zostaje ukarana rzutem wolnym bezpośrednim (zobacz Wykroczenia i kary), tak samo jak w przypadku pozostałych zawodników. Wbrew powszechnie panującej opinii, ukaranie bramkarza za rozmyślne zagranie piłki ręką w czasie gry poza własnym polem karnym karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki, może mieć miejsce jedynie w ściśle określonych w przepisach gry sytuacjach. Bramkarzowi nie wolno zagrywać piłki ręką po podaniu jej do niego przez współpartnera z wrzutu oraz po podaniu od współpartnera nogą, jednak jeśli intencją zawodnika z drużyny nie było podanie piłki do bramkarza, a wynikło to z przypadku, w takiej sytuacji bramkarz może zagrywać ręką, nieważne, którą częścią ciała zagrał współpartner. Typowa gra piłkarska polega na utrzymywaniu się w posiadaniu piłki tak, aby nie weszła ona w posiadanie przeciwnika, na podaniach piłki nogą lub głową (nie ręką) do partnera z zespołu, a następnie kopnięciu jej do bramki przeciwnika. Kontakt fizyczny między graczami zasadniczo jest niedozwolony. Zawodnicy, którzy nie są w posiadaniu piłki, starają się przemieszczać po boisku, próbując znaleźć się w pozycjach ułatwiających wymianę piłki pomiędzy graczami swojego zespołu, a jednocześnie utrudniających grę przeciwnikowi. Piłka nożna jest jedną z szybciej prowadzonych gier. Piłka jest poza grą po opuszczeniu przez nią całym obwodem boiska lub po przerwaniu gry gwizdkiem przez sędziego. Warto przy tym zauważyć, że inaczej niż np. w piłce ręcznej zegar nie jest zatrzymywany, a czas spotkania dalej płynie. Piłka jest wprowadzana do gry w sposób ściśle określony w przepisach gry, który zależy od powodu, dla którego znalazła się poza grą. Historia[edytuj | edytuj kod] Zobacz też: futbol. Początków tej dyscypliny, jak i innych odmian futbolu, można doszukiwać się w występujących w różnych cywilizacjach grach z piłką. Najstarsze wzmianki o zabawach i grach przypominających grę w piłkę pochodzą ze starożytnych Chin, Japonii, Grecji i Rzymu (harpastum)[8]. Na Wyspach Brytyjskich zwyczaj ten jest nieznanego pochodzenia. Mógł dotrzeć z Celtami, Rzymianami, Duńczykami, czy Normanami. Można prześledzić niesłabnącą popularność futbolu ludowego od najstarszej znanej notatki sporządzonej między 1174 a 1183. Pochodzenie angielskiej nazwy sportu – ‘football’ – również nie jest wyjaśnione. Do dziś tradycyjny futbol ludowy przetrwał w niektórych miejscowościach Zjednoczonego Królestwa, jak np. Royal Shrovetide Football. Określenie „soccer” nie jest słowem rdzennie amerykańskim, a wywodzi się z brytyjskiego angielskiego i jest slangowym skrótem pełnej nazwy piłki nożnej: „association football”[9]. Jest ono używane w licznych krajach angielskojęzycznych, gdzie dominuje inny rodzaj futbolu, np. futbol amerykański, czy futbol australijski. Współczesne początki piłki nożnej[10][11][12][edytuj | edytuj kod] W XIX wieku Wielka Brytania była centrum rewolucji przemysłowej, co doprowadziło do znaczących zmian cywilizacyjnych. Granie w piłkę przenoszono z miast na podmiejskie łąki, doprowadzono do spisania pierwszych reguł. Prym wiodły szkoły publiczne, które uznały, że gry ruchowe mogą pozytywnie wpłynąć na rozwój i dyscyplinę młodzieży. Powstanie kolei sprawiło, że szkoły mogły dużo łatwiej rywalizować ze sobą. Problemem był jednak brak wspólnych zasad gry. Reguły – zazwyczaj nieliczne – ustalano tuż przed meczem. Najstarsze znane zasady gry spisano w 1845 w Rugby School w środkowej Anglii. Kluczowe dla rozwoju piłki nożnej okazały się reguły spisane w Cambridge w 1848 i w Sheffield w 1857. Od tego momentu można mówić o stopniowym oddzielaniu się piłki nożnej od rugby. Wówczas narastał też konflikt między zwolennikami i przeciwnikami grania ręką. Reguły Cambridge spisano po spotkaniu 12 klubów. Wyróżniały się tym, że ograniczały możliwość trzymania piłki w ręku i faworyzowały jej kopanie. Reguły Cambridge nie zostały szeroko przyjęte w Anglii, ale stały się podstawą dla pierwszych zasad The Football Association w 1863. Północnoangielski Sheffield Football Club założony w 1857 spisał w tym samym roku własne reguły, które miały znacząco wpłynąć na rozwój gry. W tym robotniczym regionie szkoły miały mniejszy wpływ na grę. Innowacje wprowadzone w Sheffield odcisnęły w ciągu kolejnych dwudziestu lat znaczące piętno na południowoangielskiej odmianie FA. Zasady wyróżniały się brakiem przepisu spalonego. We wczesnych latach 60. XIX wieku dążenie do ujednolicenia reguł było na tyle duże, że 26 października 1863 udało się powołać 11 londyńskim klubom The Football Association – pierwszą organizację zarządzającą rozgrywkami piłkarskimi. Konflikt dotyczący szarżowania i gry rękoma doprowadził do powołania w 1871 the Rugby Football Union[13]. Drogi rugby i piłki nożnej się rozeszły. Dalszy rozwój gry[edytuj | edytuj kod] Pierwotna piłka nożna przypominała bardziej rugby. Identyczna zasada spalonego uniemożliwiała grę do przodu, stąd pod bramkę rywala przemieszczano się albo dryblując, albo za pomocą młyna. Na taktykę znacząco wpłynęli Szkoci, rozwijając grę podaniami. Liczne zmiany w przepisach również wpływały na grę. Wycofanie zagrania rąk doprowadziło do rozwoju gry głową. W ciągu kolejnego dziesięciolecia FA zaadaptowała liczne zasady z Sheffield, jak rzut wolny, rzut rożny, rzut z autu, czy poprzeczkę. Ostatecznie oba związki połączyły się w 1877. Kolejne zmiany dotyczyły rzutu karnego, sędziów, bramkarza, pola karnego (wprowadzonego w 1902), kartek (od 1970), czy przeprowadzania zmian (dopuszczonych po raz pierwszy w 1958). Przeprowadzano także modyfikacje wcześniejszych przepisów oraz dwukrotnie (w 1938 i 1997) nastąpiło uwspółcześnienie tekstu zasad. Do zarządzania regułami gry powołano w 1886 Międzynarodową Radę Piłkarską (IFAB – International Football Association Board). Anglicy przebywający za granicami swojego kraju sprowokowali jej rozprzestrzenianie się na całym świecie. Dzięki łatwym podstawowym zasadom piłka nożna w krótkim czasie była znana na wszystkich kontynentach. Duże znaczenie dla rozwoju dyscypliny miało powołanie Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) w Paryżu w 1904, która od 1913 należy do IFAB, a od 1930 organizuje mistrzostwa świata. Współczesne zasady gry[edytuj | edytuj kod] Zasady ogólne[edytuj | edytuj kod] Piłka do gry w piłkę nożną Mecze rozgrywane są na polu gry wyznaczonym w postaci prostokąta o szerokości od 45 do 90 m i długości od 90 do 120 m (przy jednoczesnym zastrzeżeniu, że boisko nie może być kwadratem, dla meczów międzynarodowych od marca 2008 FIFA ustanowiła wymiary boisk 105x68). Dwie krótsze linie nazywają się liniami końcowymi przy czym odcinek między słupkami – linią bramkową, natomiast dwie dłuższe – liniami bocznymi. Po przeciwległych stronach pola gry, na środku linii bramkowych, ustawione są bramki o szerokości między wewnętrznymi krawędziami słupków 7,32 m (8 yd) i wysokości dolnej krawędzi poprzeczki od podłoża 2,44 m (8 ft)[14][15]. Zawody są rozgrywane piłką, która powinna mieć obwód nie mniejszy niż 68 cm i nie większy niż 70 cm, a jej masa powinna wynosić od 410 do 450 g (16 oz)[16]. Przy rozpoczęciu zawodów ciśnienie powietrza we wnętrzu piłki musi wynosić od 0,6 do 1,1 atmosfery[17]. Pełny skład drużyny liczy 11 zawodników, w tym bramkarz[18]. Drużyna może również wyznaczyć maksymalnie do 7 zawodników rezerwowych (w rozgrywkach międzynarodowych rangi mistrzowskiej do 12). Personalia wszystkich zawodników muszą być wpisane do sprawozdania sędziowskiego, które musi być dostarczone do sędziego przed rozpoczęciem zawodów. W trakcie spotkania drużyna może dokonywać wymian zawodników, których liczba zależy od regulaminu danych rozgrywek. Zawodnik wymieniony zazwyczaj nie może znaleźć się ponownie na placu gry. Zawodnicy jednej drużyny (poza bramkarzem) noszą w trakcie zawodów taki sam ubiór, który odróżnia ich od zawodników drużyny przeciwnej. Obowiązkowy ubiór zawodnika składa się z koszulki, spodenek, getrów piłkarskich oraz butów. Każdy zawodnik musi posiadać również ochraniacze goleni, które muszą być całkowicie przykryte getrami. Koszulka musi posiadać rękawy i stanowić odrębną część ubioru od spodenek (niedozwolone jest używanie przez drużyny strojów jednoczęściowych). Koszulka musi mieć na plecach numer w kolorze kontrastującym z kolorem koszulki, natomiast inne elementy dekoracyjne (emblematy, loga klubów i sponsorów, nazwiska piłkarzy) są regulowane odrębnymi zapisami w regulaminach danych rozgrywek. Piłkę w czasie gry można uderzać głową, nogą, przyjmować na klatkę piersiową itp., nie wolno jedynie rozmyślnie zagrywać jej rękami. Zakaz ten nie dotyczy bramkarza zagrywającego piłkę znajdującą się w obrębie własnego pola karnego, poza sytuacją rozmyślnego podania od pasa w dół do bramkarza przez współpartnera lub podania piłki do bramkarza z wrzutu. Rozmyślne dotknięcie piłki ręką jest karane rzutem wolnym bezpośrednim dla drużyny przeciwnej (lub rzutem karnym, jeśli piłkę ręką zagrał zawodnik z pola we własnym polu karnym). W zależności od sytuacji, sędzia może również ukarać zawodnika, który przewinił karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki. Wykroczenia i kary[edytuj | edytuj kod] Przepisy gry w piłkę nożną definiują szereg przewinień, za które drużyna zawodnika może być ukarana rzutem wolnym lub rzutem karnym. Rzuty wolne dzielą się na rzuty wolne bezpośrednie i pośrednie. Rzut wolny bezpośredni może być przyznany przeciwko drużynie, której zawodnik dopuszcza się w czasie gry i na polu gry jednego z następujących przewinień: kopie lub usiłuje kopnąć przeciwnika, podstawia bądź próbuje podstawić nogę przeciwnikowi, skacze na przeciwnika, nieprawidłowo atakuje przeciwnika ciałem, uderza lub usiłuje uderzyć przeciwnika, popycha przeciwnika, atakuje przeciwnika nogami, trzyma przeciwnika, pluje na przeciwnika, atakuje sędziego lub rozmyślnie dotyka piłkę ręką. Jeżeli któreś z tych przewinień zostaje dokonane w obrębie pola karnego drużyny zawodnika – sędzia przyznaje drużynie przeciwnej rzut karny. Z rzutu wolnego bezpośredniego bramka może zostać zdobyta bezpośrednio, ale tylko na drużynie przeciwnej. W przypadku wykonania rzutu wolnego w kierunku własnej bramki (ale spoza własnego pola karnego), jeżeli piłka niedotknięta przez żadnego zawodnika przekroczy całym obwodem linię bramkową pomiędzy słupkami i pod poprzeczką, sędzia przyzna rzut rożny dla drużyny przeciwnej. Jeżeli w powyższej sytuacji rzut wolny bezpośredni będzie wykonywany z własnego pola karnego – sędzia nakaże powtórzyć jego wykonanie – wynika to z faktu, że piłka nie jest w grze, dopóki nie zostanie kopnięta bezpośrednio poza własne pole karne w obrębie pola gry. Rzut wolny pośredni może zostać przyznany jeżeli: bramkarz przez czas dłuższy niż 6 sekund kontroluje piłkę we własnych rękach i nie pozbędzie się jej, bramkarz dotknie piłki rękami (we własnym polu karnym) po raz drugi po tym, jak wypuścił ją z rąk, a nie została dotknięta przez innego zawodnika, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki ręką we własnym polu karnym po rozmyślnym podaniu jej nogą (poniżej kolana) od współpartnera, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki rękoma we własnym polu karnym po otrzymaniu jej bezpośrednio z wrzutu od współpartnera, zawodnik gra w sposób niebezpieczny (np. atakuje piłkę nogą wyprostowaną do przodu, atakuje piłkę nogą podniesioną powyżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu, atakuje piłkę głową poniżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu itp), zawodnik przeszkadza bramkarzowi drużyny przeciwnej w zwolnieniu piłki z rąk, zawodnik popełnia inne przewinienie, niewymienione w przepisach gry w piłkę nożną, z którego powodu sędzia przerwał grę w celu udzielenia zawodnikowi kary indywidualnej. Rzut wolny pośredni jest również przyznawany drużynie przeciwnej, jeżeli zawodnik w czasie gry i na polu gry kopie lub usiłuje kopnąć współpartnera, uderza lub usiłuje uderzyć współpartnera, wchodzi na pole gry bez zgody sędziego i wpływa na grę lub jest winny niesportowego zachowania. Z rzutu wolnego pośredniego nie można zdobyć bramki bezpośrednim strzałem. Jeżeli piłka po wykonaniu rzutu wolnego pośredniego wpadnie bezpośrednio do bramki przeciwnika – sędzia przyzna rzut od bramki, natomiast jeżeli wpadnie do bramki wykonawcy – zasada jest identyczna jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Sędzia nie ma obowiązku natychmiastowego przerywania gry w przypadku popełnienia przewinienia – ma prawo do zastosowania przywileju korzyści – w takiej sytuacji jeżeli korzyść zostanie zrealizowana – sędzia nie wraca do dyktowania rzutu wolnego, a kontynuuje grę. W przypadku, kiedy dwóch zawodników przeciwnych drużyn popełnia identyczne przewinienie w tym samym czasie, w czasie gry, lub kiedy zawodnik popełnia przewinienie w czasie gry, ale poza polem gry – sędzia przerywa grę, która będzie wznowiona rzutem sędziowskim. Sędzia niezależnie od kar zespołowych, może również udzielić konkretnemu zawodnikowi lub zawodnikom kary indywidualnej w postaci napomnienia (żółta kartka) lub wykluczenia z gry (czerwona kartka, która jest też efektem 2 żółtych kartek w jednym meczu). Karami indywidualnymi mogą zostać ukarani również zawodnicy rezerwowi oraz zawodnicy wymienieni, nie mogą zostać jednak ukarane osoby towarzyszące drużynom, uprawnione do przebywania w strefie technicznej – sędzia ma prawo pozbawić tych osób przywileju przebywania w strefie technicznej, nie może jednak pokazać kartki. Karę napomnienia otrzymuje zawodnik, który: jest winny niesportowego zachowania, słownie lub czynnie okazuje niezadowolenie, uporczywie narusza przepisy gry, opóźnia wznowienie gry, nie zachowuje wymaganej odległości podczas wykonywania rzutu wolnego, rzutu z rogu lub wrzutu, wchodzi lub powraca na pole gry bez zgody sędziego, rozmyślnie opuszcza pole gry bez zgody sędziego. Karę napomnienia sędzia udziela również zawodnikowi, który przerywa w niedozwolony sposób korzystnie rozwijającą się akcję przeciwników (faul taktyczny). Kary wykluczenia z gry sędzia udziela zawodnikowi który: popełnia poważny, rażący (brutalny) faul, zachowuje się gwałtownie, agresywnie, pluje na przeciwnika lub inną osobę, pozbawia drużynę przeciwną bramki lub realnej szansy na zdobycie bramki, używa ordynarnego, obelżywego języka i/lub gestów, otrzymuje drugie napomnienie w tych samych zawodach. Kary indywidualnej sędzia udziela pokazując kartkę w odpowiednim kolorze w ręce uniesionej do góry. Stałe fragmenty gry[edytuj | edytuj kod] Jeśli piłka po uderzeniu, podaniu lub odbiciu przekroczy całym obwodem linię boczną, sędzia wskazuje wrzut. Wznowienie gry następuje przez wrzut piłki rękoma, zza i znad głowy bez odrywania nóg od podłoża z miejsca, w którym piłka opuściła pole gry, przez zawodnika drużyny przeciwnej. Gdy piłka opuści boisko poprzez linię bramkową (ale poza bramką), grę rozpoczyna się rzutem z rogu lub rzutem od bramki, w zależności od tego, który zawodnik ostatni dotknął piłki. Rzut rożny wykonywany jest przez drużynę atakującą, jeżeli ostatnim zawodnikiem, który dotknął piłki, jest zawodnik broniący[19][20]; w przeciwnej sytuacji wykonywany jest rzut od bramki. Rzut rożny wykonywany jest z pola rożnego i obowiązują przy jego wykonaniu takie same zasady jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Rzut od bramki wykonywany jest z dowolnego miejsca pola bramkowego wykonawcy, przy czym piłka po zagraniu musi niedotknięta przez nikogo opuścić pole karne w obrębie boiska. Po faulu w obrębie pola karnego sędzia dyktuje rzut karny. Rzut karny wykonywany jest z punktu karnego, który znajduje się w odległości 11 m od linii bramkowej oraz w równej odległości od słupków bramkowych. W czasie wykonywania rzutu karnego w polu karnym do momentu wprowadzenia piłki do gry może znajdować się tylko zawodnik wykonujący rzut karny oraz bramkarz, któremu nie wolno opuszczać linii bramkowej (ani skakać na niej obiema nogami). Rzut karny może być również rozegrany pomiędzy dwoma zawodnikami z drużyny, jednak po podaniu piłka musi potoczyć się do przodu, w kierunku bramki przeciwnika, a zawodnik, do którego podanie jest adresowane, do momentu zagrania piłki musi znajdować się poza polem karnym oraz w odległości 9 m 15 cm od punktu karnego i w odległości większej niż 11 m od linii bramkowej. Dozwolone jest dobijanie strzałów przez wszystkich zawodników. Strzelec rzutu karnego może dobijać, ale tylko jeżeli piłka zostanie rozegrana z innym zawodnikiem (najczęściej bramkarzem drużyny przeciwnej lub obrońcą). Jeżeli piłka po strzale zostanie odbita od słupka i nie dotknie jej żaden inny zawodnik, strzelec nie może ponownie zagrać piłki (a jeżeli dotknie – zostanie podyktowany rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej). Wykonanie rzutu karnego powinno być płynne, niedozwolone jest markowanie strzału. W przypadku nieprawidłowości sędzia powtarza wykonanie rzutu karnego. Pozycja spalona[edytuj | edytuj kod] Zawodnik drużyny atakującej znajduje się na pozycji spalonej, gdy jest na połowie przeciwnika i w momencie podania do niego piłki ma przed sobą mniej niż dwóch graczy drużyny przeciwnej[21]. W szczególności wynika z tego, że na spalonym nie jest piłkarz, który jest za linią obrony, ale nie przekroczył linii połowy boiska. Spalony nie obowiązuje również podczas wyrzutu z autu oraz w sytuacji, gdy potencjalnie „spalony” zawodnik w momencie podania kieruje się spokojnym krokiem w stronę własnej połowy (tzn. ewidentnie rezygnuje z podejmowania akcji ofensywnej). W przypadku spalonego sędzia najczęściej kieruje się wskazaniem bocznych arbitrów i – w przypadku odnotowania pozycji spalonej – dyktuje rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej. Przywileje korzyści[edytuj | edytuj kod] Zasadą, którą często kierują się sędziowie, jest zasada korzyści. Oznacza ona rezygnację z odgwizdania, jeśli drużyna pokrzywdzona jest w korzystnej sytuacji. Przykładowo: jeśli podczas wykonywania rzutu wolnego mur wbiegnie w strefę 9,15 m od piłki, a mimo to padnie gol, to sędzia nie nakaże powtórzenia rzutu wolnego. Podobnie będzie, gdy nastąpi faul na kartkę, lecz sędzia zdecyduje pokazać ją po zakończeniu akcji, gdyż pokrzywdzona drużyna pomimo faulu jest w posiadaniu piłki; lub gdy bramkarz sfauluje napastnika, a ten strzeli bramkę – zostanie ona uznana; gdy obrońca dotknie piłki ręką, a mimo to drużyna atakująca po chwili strzeli bramkę – również zostaje ona uznana. Czas trwania i wyłanianie zwycięzcy[edytuj | edytuj kod] Czas gry wynosi zazwyczaj 90 minut (dwie połowy, każda po 45 minut). Przerwa między połowami wynosi 15 minut. Sędzia może przedłużyć każdą połowę meczu stosownie do przerw w grze. Po upływie doliczonego czasu gry zwycięzcą jest ta drużyna, która zdobyła więcej bramek. W przypadku rozgrywania meczów systemem ligowym, za wygraną zwycięzca zdobywa 3 punkty (w niektórych ligach 2 punkty), przegrany nie zdobywa żadnego. Remis natomiast obu drużynom daje po jednym punkcie. W systemie ligowym drużyny grają ze sobą każdy z każdym po dwa razy, jednak np. w lidze austriackiej i szkockiej drużyny rozgrywają między sobą po 4 pojedynki. W przypadku, gdy mecze rozgrywane są turniejowym systemem dwumeczów, pierwszy mecz zawsze kończy się po drugiej połowie. Zwycięzcą dwumeczu zostaje ta drużyna, która w dwóch meczach zdobędzie więcej goli. Jeśli okaże się, że obie drużyny zdobyły ich tyle samo, odbywa się dogrywka. Osobny artykuł: Dogrywka. Jeśli w przepisowym czasie gry drużyny osiągną wynik remisowy, a konieczne jest wyłonienie zwycięzcy (co ma miejsce w przypadku spotkań rozgrywanych systemem turniejowym bez rewanżów), ma wówczas miejsce trzydziestominutowa dogrywka – 2 połowy po 15 minut. W większości rozgrywek na szczeblu międzypaństwowym obowiązywała do niedawna zasada „złotej bramki” (golden goal), polegająca na tym, że po strzeleniu bramki w dogrywce mecz się kończy, a zwycięzcą zostaje drużyna, którą ją zdobyła. Później na jej miejsce wprowadzono zasadę „srebrnej bramki” (silver goal), polegającej na tym, że zwycięzcą zostaje drużyna, która prowadzi po pierwszej połowie dogrywki. Obecnie odchodzi się od tych zasad na rzecz pełnowymiarowej dogrywki. Jeśli dogrywka nie przyniesie rozstrzygnięcia, wówczas zawodnicy obu drużyn wykonują serię rzutów karnych (po 5 rzutów karnych, każda dla każdej drużyny), a gdy i po nich nie ma zwycięzcy, wykonuje się na przemian po jednym rzucie karnym aż do osiągnięcia zwycięstwa. W serii rzutów karnych piłkarze na przemian wykonują rzuty karne z przepisowej odległości. Żaden gracz nie może oddać więcej niż jednego strzału, chyba że wszyscy pozostali gracze pola oddali już strzał w serii rzutów karnych. Gola uznaje się, gdy piłka wpadnie do bramki bezpośrednio, po odbiciu od słupka, poprzeczki lub od bramkarza. Nie uznaje się tzw. „dobitek”. W niektórych systemach rozgrywek, jeśli dogrywka nie wyłoniła zwycięzcy, nie przewidywano serii rzutów karnych lub ograniczano ich liczbę. W takich przypadkach, jeśli wciąż nie było możliwe wskazanie zwycięzcy – sędzia rozstrzygał wynik wykonując rzut monetą. Sędziowie[edytuj | edytuj kod] Sędzia techniczny sygnalizujący zmianę Zawody prowadzi zespół sędziów: sędzia główny (biegający po boisku), dwaj sędziowie asystenci (biegający poza boiskiem wzdłuż linii bocznych) oraz sędzia techniczny (sygnalizuje zmiany i czas przedłużenia gry). W przypadku braku sędziego technicznego (np. na niższych szczeblach rozgrywkowych) zmiany sygnalizowane są przez jednego z sędziów liniowych, przez uniesienie oburącz chorągiewki. Decyzje sędziego głównego są nieodwołalne. Jedynie sędzia główny podejmuje decyzje. Sędziowie boczni są jedynie pomocnikami, których sugestiami arbiter główny powinien, lecz nie musi się sugerować. Przyjmuje się, że sędzia jest „powietrzem”. Znaczy to, że w momencie gdy piłka odbije się od sędziego i przeszkodzi, lub pomoże jednemu z zespołów przeprowadzić skuteczną akcję, gra jest kontynuowana. Dzieje się tak również w przypadku zderzenia sędziego z jednym z graczy, co mogłoby mieć wpływ na przebieg gry. Sędziowie muszą być niezależni, tzn. w meczach międzypaństwowych nie mogą pochodzić z krajów, których drużyny uczestniczą w spotkaniu. Dopuszczalne są zmiany sędziów w trakcie rozgrywek (np. z powodu kontuzji arbitra głównego). Obecnie wykorzystuje się również dwóch sędziów ustawionych za bramkami. UEFA wykorzystała to rozwiązanie po raz pierwszy w trakcie EURO 2012. Funkcja „sędziego bramkowego” wykorzystywana jest obecnie w czasie rozgrywek Ligi Mistrzów. W niektórych ligach europejskich sędzia bramkowy występuje równocześnie z technologią goal-line, co ma dodatkowo gwarantować klarowność sytuacji spornych w polu karnym. Rodzaje rozgrywek[edytuj | edytuj kod] Mecz piłki nożnej – zdobycie gola Piłka nożna jest od wielu lat najpopularniejszą dyscypliną sportową w wielu krajach i ma najbardziej rozbudowane rozgrywki w skali świata. Zasadniczo zawody odbywają się w dwóch systemach: ligowym (tzw. każdy z każdym) oraz pucharowym. Ten pierwszy polega na rozegraniu przez każdą parę zespołów określonej w regulaminie liczby meczów (najczęściej 2) w sezonie i wyłonieniu zwycięzcy (za wygraną przyznaje się przeważnie 3 punkty, kiedyś 2), za remis rywale dostają po 1 punkcie, zaś za porażkę 0 punktów. Zwycięża zespół, który uzyska najwięcej punktów, a w dalszej kolejności decydują mecze bezpośrednie, następnie bilans bramek, a na końcu liczba strzelonych bramek. W systemie pucharowym rozgrywa się mecze tylko między rozlosowanymi w pary zespołami, przy czym do dalszej rundy przechodzi (awansuje) zespół, który okaże się lepszy w bezpośredniej rywalizacji. Istnieją również systemy mieszane. Na przykład podczas mistrzostw świata I faza turnieju rozgrywana jest w grupach, w każdej z nich systemem ligowym („każdy z każdym”), natomiast począwszy od II fazy (od 1/8 finału aż do finału) drużyny grają między sobą systemem pucharowym. Piłka nożna na świecie[edytuj | edytuj kod] Podział państw członkowskich FIFA na konfederacje Międzynarodową Federacją Piłki Nożnej jest FIFA. Należy do niej 209 narodowych federacji piłki nożnej. FIFA organizuje światowe rozgrywki piłkarskie (turnieje olimpijskie, mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn oraz grup młodzieżowych itp.) oraz ustala przepisy gry w piłkę nożną. Jest także nadrzędną organizacją wobec federacji regionalnych: AFC – Azja CAF – Afryka CONMEBOL – Ameryka Południowa CONCACAF – Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby OFC – Oceania UEFA – Europa Mistrzowie świata i kontynentów w piłce nożnej Mistrzostwaświata MistrzostwaEuropy Copa AméricaAmeryka Płd. Złoty PucharAmeryka Płn. Puchar AzjiAzja PNAAfryka PNOOceania 2022 2021 Argentyna USA 2020 Włochy 2019 Brazylia Meksyk Katar Algieria 2018 Francja 2017 USA Kamerun 2016 Portugalia Chile Nowa Zelandia 2015 Chile Meksyk Australia WKS 2014 Niemcy 2013 USA Nigeria 2012 Hiszpania Zambia Tahiti 2011 Urugwaj Meksyk Japonia 2010 Hiszpania Egipt 2009 Meksyk 2008 Hiszpania Egipt Nowa Zelandia 2007 Brazylia USA Irak 2006 Włochy Egipt 2005 USA 2004 Grecja Brazylia Japonia Tunezja Australia 2003 Meksyk 2002 Brazylia USA Kamerun Nowa Zelandia 2001 Kolumbia 2000 Francja Kanada Japonia Kamerun Australia 1999 Brazylia 1998 Francja Meksyk Egipt Nowa Zelandia 1997 Brazylia 1996 Niemcy Meksyk Arabia S. RPA Australia 1995 Urugwaj 1994 Brazylia Nigeria 1993 Argentyna Meksyk 1992 Dania Japonia WKS 1991 Argentyna USA 1990 RFN Algieria 1989 Brazylia 1988 Holandia Arabia S. Kamerun 1987 Urugwaj 1986 Argentyna Egipt 1985 1984 Francja Arabia S. Kamerun 1983 Urugwaj 1982 Włochy Ghana 1981 1980 RFN Kuwejt Nigeria Australia 1979 Paragwaj 1978 Argentyna Ghana 1977 1976 Czechosłowacja Iran Maroko 1975 Peru 1974 RFN Zair 1973 Nowa Zelandia 1972 RFN Iran Kongo 1971 1970 Brazylia Sudan 1969 1968 Włochy Iran DR Kongo 1967 Urugwaj 1966 Anglia 1965 Ghana 1964 Hiszpania Izrael 1963 Boliwia Ghana 1962 Brazylia Etiopia 1961 1960 ZSRR Korea Płd. 1959 Argentyna Egipt 1958 Brazylia 1957 Argentyna Egipt 1956 Urugwaj Korea Płd. 1955 Argentyna 1954 RFN 1953 Paragwaj 1952 1951 1950 Urugwaj 1949 Brazylia 1948 1947 Argentyna 1946 Argentyna 1945 Argentyna 1944 1943 1942 Urugwaj 1941 Argentyna 1940 1939 Peru 1938 Włochy 1937 Argentyna 1936 1935 Urugwaj 1934 Włochy 1933 1932 1931 1930 Urugwaj 1929 Argentyna 1928 1927 Argentyna 1926 Urugwaj 1925 Argentyna 1924 Urugwaj 1923 Urugwaj 1922 Brazylia 1921 Argentyna 1920 Urugwaj 1919 Brazylia 1918 1917 Urugwaj 1916 Urugwaj Europa[edytuj | edytuj kod] Federacją zrzeszającą europejskie związki piłkarskie jest Unia Europejskich Związków Piłkarskich Piłki Nożnej (UEFA). Organizacja została założona w 1954 w Bazylei. Obecnie zrzesza 54 związki piłkarskie. UEFA jest organizatorem europejskich pucharów (Liga Mistrzów UEFA, Liga Europy UEFA, Superpuchar Europy UEFA) oraz organizuje mistrzostwa Europy. Klubowe rozgrywki międzynarodowe Najważniejszym klubowym turniejem piłki nożnej w Europie jest Liga Mistrzów UEFA. Biorą w niej udział najlepsze drużyny Europy. Turniej jest organizowany przez UEFA i stanowi kontynuację Pucharu Klubowych Mistrzów Europy (utrzymując oficjalnie obie nazwy). Liga Europy UEFA to cykliczne rozgrywki piłkarskie, organizowane przez Europejską Federację Piłkarską jako kontynuacja Pucharu UEFA, w których biorą udział zespoły piłkarskie, zajmujące czołowe lokaty w narodowych rozgrywkach piłkarskich najwyższego szczebla, z wyłączeniem drużyn biorących udział w Lidze Mistrzów. Rozgrywki reprezentacji narodowych Najważniejszymi rozgrywkami reprezentacji narodowych Europy są mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Odbywają się co 4 lata i poprzedzone są eliminacjami toczącymi się w grupach. Pierwsze mistrzostwa odbyły się w 1960 i wtedy były nazywane Puchar Narodów Europejskich później przemianowane do obecnej nazwy. W 2007 do turnieju, który odbył się w 2008 po raz pierwszy zakwalifikowała się reprezentacja Polski. Krajowe rozgrywki ligowe i pucharowe W każdym kraju europejskim rozgrywane są rozgrywki ligowe, gdzie wyłaniany jest mistrz kraju oraz rozgrywki pucharowe ( rozgrywki o puchar kraju, puchar ligi i superpuchar kraju). Sezon piłkarski w Europie trwa od lipca lub sierpnia do maja lub czerwca (w krajach o systemie jesień-wiosna) i od marca lub kwietnia do listopada lub grudnia (w krajach o systemie wiosna-jesień). Organizator rozgrywek ligowych (krajowy związek piłkarski lub podmiot niezależny od niego) nie ogłasza oficjalnego zdobywcy tytułu mistrza kraju w piłce nożnej do momentu zakończenia ostatniej kolejki ligowej w sezonie. Zespół może zapewnić sobie to trofeum wcześniej, uzyskując taką przewagę nad pozostałymi zespołami, że nie mają oni możliwości uzyskania wystarczającej liczby punktów, aby go wyprzedzić, nawet w sytuacji gdyby zespół nie zdobył punktów (czyli przegrywając dalsze mecze) do końca sezonu. W przypadku równej ilości punktów o miejscu w tabeli mogą decydować takie czynniki jak bezpośrednie mecze pomiędzy zainteresowanymi drużynami lub różnica bramek zdobytych a straconych. Jednocześnie dwa razy w roku otwarte jest tzw. okno transferowe, czyli możliwość transferów piłkarzy do innych klubów. Wyróżnia się dwa okna transferowe: letnie (najczęściej od 1 lipca do 31 sierpnia) i zimowe (najczęściej od 1 do 31 stycznia). Ameryka Południowa[edytuj | edytuj kod] Osobny artykuł: CONMEBOL. CONMEBOL (Confédéración Sudaméricana de Fútbol) – południowoamerykańska konfederacja piłki nożnej, powstała 9 lipca 1916. Rozgrywki organizowane przez CONMEBOL: eliminacje FIFA World Cup w Ameryce Południowej (Eliminatorias al Mundial), Copa América (mistrzostwa Ameryki Południowej), Copa Libertadores, Copa Sudamericana, Recopa Sudamericana, turnieje przedolimpijskie (Preolímpico Sub-23), turnieje juniorów (Sudamericano Sub-20, Sudamericano Sub-17, Sudamericano Sub-15), turnieje kobiet (Sudamericano Femenino, Sudamericano Femenino Sub-20), turnieje futsalu (Copa América/Sudamericano de Futsal). Ameryka Północna[edytuj | edytuj kod] Stany Zjednoczone: W USA piłka nożna, zwana tam soccer, nie należy do najpopularniejszych sportów i zdecydowanie ustępuje pod względem liczby przychodzących na spotkania kibiców takim dyscyplinom, jak hokej na lodzie, koszykówka, baseball czy futbol amerykański. Niemniej jednak dyscyplina ta jest uprawiana tam od bardzo dawna, a już od lat 80 XIX wieku męska reprezentacja USA rozgrywała pierwsze, nieoficjalne jeszcze mecze. Pierwszy raz wystąpiła w finałach mistrzostw świata już w pierwszej edycji tej imprezy, w 1930, gdzie udało się jej awansować do półfinału. 20 lat później, podczas finałów w Brazylii, trafiła na Anglię, którą – choć określona przez Wyspiarzy jako reprezentacja jednej z dwóch nacji, obok Eskimosów, nie umiejących grać w piłkę nożną – pokonała 1:0. W ciągu następnych 36 lat US-Team (zwany też The Stars & Stripes) nie potrafił się zakwalifikować do Finałów. W tym okresie wiele dla popularyzacji piłki nożnej w USA uczynił nieistniejący już klub New York Cosmos, który – będąc własnością wytwórni Warner Bros. i mogąc korzystać z jej zasobów finansowych – sprowadził wielu legendarnych, ale niemłodych piłkarzy europejskich i południowoamerykańskich, jak na przykład Pelé, Franz Beckenbauer, Johan Neeskens. Ci między innymi zawodnicy pomogli występującej w North American Soccer League drużynie z Nowego Jorku zdobyć 4 tytuły mistrzowskie i dwa wicemistrzostwa. Przełamanie złej passy męskiej reprezentacji nastąpiło w 1990, ale podczas włoskich finałów Amerykanie przegrali wszystkie mecze. Poprawa nastąpiła 4 lata później – wówczas, na własnych boiskach, reprezentacja Stanów Zjednoczonych zaprezentowała się poprawnie, odpadając w 1/8 finału po przegranej 0:1 z Brazylią, późniejszym mistrzem. MŚ w 1998 znów przyniosły trzy porażki (w tym w pełnym politycznych podtekstów meczu z Iranem), ale już finały w Korei Południowej i Japonii zakończyły się dla US-Teamu aż w ćwierćfinale. Także do finałów w 2006 Amerykanie zakwalifikowali się. Ta sekcja od 2010-06 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. Szefowie United States Soccer Federation i selekcjoner Bruce Arena deklarują, że reprezentacja USA czynić będzie takie postępy, iż w 2010 będzie jednym z faworytów do zdobycia tytułu mistrzowskiego. Ma w tym pomóc coraz lepsza organizacja i podnoszący się poziom Major League Soccer, istniejącej od 1996 amerykańskiej ligi piłkarskiej. Zdecydowanie lepiej prezentują się wyniki amerykańskiej reprezentacji kobiet. We wszystkich pięciu dotychczasowych edycjach mistrzostw świata kobiet Amerykanki zdobywały medal – dwukrotnie złoty i trzykrotnie brązowy. Afryka[edytuj | edytuj kod] Australia, Azja i Oceania[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna mężczyzn[edytuj | edytuj kod] Do kanonu dyscyplin olimpijskich piłka nożna weszła w 1900 i (z krótkimi przerwami) jest w nim do dziś. Wystartowały wówczas tylko trzy reprezentacje. Dodatkowo uznano je za reprezentacje „klubowe” i rozgrywki zdegradowano do rangi zawodów pokazowych, nie przyznając medali – dziś jednak MKOl honoruje te wyniki i kraje, z których wywodziły się zgłoszone drużyny figurują w oficjalnym katalogu medalowym. W 1904 do turnieju piłkarskiego przystąpiły niezależne drużyny, które reprezentowały równocześnie swoje państwa, przy czym z każdego kraju mogła przystąpić więcej, niż jedna drużyna (tym samym USA ma przypisany zarówno srebrny, jak i brązowy medal). Rozgrywki piłkarskie przypominały więc formułą dyscypliny indywidualne. Dopiero w 1908 zorganizowano turniej piłkarski we współczesnym kształcie, tj. z reprezentacjami narodowymi. Początkowo prestiż imprezy był duży, jednak drastycznie zmniejszył się od czasu zainaugurowania mistrzostw świata w piłce nożnej (1930), a potem w latach „olimpijskich” mistrzostw Europy (od 1960). Ranga imprezy zaczęła spadać jeszcze bardziej wraz z profesjonalizacją piłki nożnej, gdyż amatorski charakter igrzysk nie dopuszczał do rozgrywek zawodowych piłkarzy. Promowało to kraje tzw. realnego socjalizmu, w których formalnie nie istniał zawód piłkarza. Zawodnicy oficjalnie byli pracownikami resortu, który sprawował patronat nad ich klubem (np. górnikami, żołnierzami), jednak w praktyce źródłem ich utrzymania był sport. Złożone z takich piłkarzy reprezentacje olimpijskie były więc de facto pierwszymi reprezentacjami narodowymi. Stało się to przyczyną dominacji państw bloku socjalistycznego, które (z wyjątkiem zbojkotowanych przez większość z nich igrzysk w 1984) zdobyły wszystkie piłkarskie złota olimpijskie w latach 1952–1988, z reguły przejmując także medale pozostałych kolorów. W 1992 zniesiono kryterium amatorstwa, wprowadzając w jego miejsce cenzus wiekowy. Od tego czasu w turnieju olimpijskim występować mogą piłkarze do lat 23. Kwalifikację do igrzysk stanowią tym samym mistrzostwa kontynentalne reprezentacji młodzieżowych. System ten promuje kraje o cieplejszym klimacie, w których procesy dojrzewania zachodzą szybciej (w przypadku państw afrykańskich w grę wchodzą także niepewne metryki). W celu uatrakcyjnienia mało popularnych rozgrywek olimpijskich, Międzynarodowy Komitet Olimpijski zawarł kilka lat później kompromis z FIFA, na mocy którego w kadrze olimpijskiej oprócz młodzieżowców może znaleźć się trzech piłkarzy starszych, jednak tylko pod warunkiem zgody klubu macierzystego. Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich nadal jednak cieszy się rangą znacznie niższą, niż mistrzostwa świata i mistrzostwa kontynentalne. Rozgrywki te (w przeciwieństwie do eliminacji i finałów mistrzostw oraz oficjalnych meczów towarzyskich) nie są zapisane w oficjalnym kalendarzu FIFA, przez co kluby nie mają obowiązku zwalniania zawodników na imprezę. Wiąże się to też z tym, że turniej olimpijski pokrywa się w większości krajów z sezonem piłkarskim, przez co kluby nie chcą tracić zawodników w trakcie rozgrywek ligowych. Próby podniesienia rangi turniejów olimpijskich blokowane są przez FIFA oraz federacje kontynentalne (przede wszystkim UEFA), według których mógłby on stanowić zbyt silną konkurencję prestiżową i finansową dla organizowanych przez nie rozgrywek międzypaństwowych. Tym samym w piłce nożnej, w przeciwieństwie do większości dyscyplin sportowych, igrzyska olimpijskie nie stanowią i prawdopodobnie nie będą stanowić w najbliższym czasie najważniejszej imprezy. Mecze turniejów olimpijskich to odrębne rozgrywki i nie są one oficjalnymi meczami pierwszych reprezentacji narodowych. W myśl zasady, że mecz oficjalny to ten, w którym obie reprezentacje uznają drużynę za swoją kadrę A, wyjątek od tej reguły stanowią wyłącznie mecze pomiędzy drużynami z bloku komunistycznego w okresie tzw. realnego socjalizmu (jednakowoż w katalogu FIFA mają one tylko status oficjalnych meczów towarzyskich). Przez wiele lat w krajach bloku wschodniego opinia publiczna nie zdawała sobie z tego sprawy, a władze i podległe im media z przyczyn propagandowych nie wyprowadzały jej z tego błędu. Po latach wywoływało to liczne reperkusje. polski piłkarz Kazimierz Deyna, któremu przez wiele lat powszechnie przypisywano 102 oficjalne występy w kadrze narodowej, w rzeczywistości miał ich – jak wykazała weryfikacja – 97. W ostatnich latach zauważa się poważniejsze traktowanie futbolu olimpijskiego przez niektóre federacje piłkarskie (np. argentyńską), a także publicznie wyrażaną chęć udziału w igrzyskach przez niektórych słynnych piłkarzy ( Ronaldinho, Leo Messi), trudno jednak stwierdzić, czy przerodzi się to w stałą tendencję. Na finałach olimpijskiej piłki nożnej mężczyzn, ten sport jest realizowany według zasad fazy pucharowej. Mecz trwa 90 minut (2 połowy, każda trwa po 45 minut + ewentualne doliczenie), w przypadku remisu 30-minutowa dogrywka (2 połowy, każda po 15 minut + tak jak w regulaminowych połowach – sędzia może doliczyć), a jeśli dalej jest remis – stosuje się rzuty karne. Tak się stało na meczu olimpijskim Brazylia-Niemcy podczas letnich igrzysk w Rio De Janeiro 2016. Wynik w dwóch regulaminowych połowach i dogrywce wyniósł 1:1. Po rzutach karnych wygrała Brazylia 5:4. Piłka nożna kobiet[edytuj | edytuj kod] Od 1996 dyscypliną olimpijską jest także piłka nożna kobiet. W tej kategorii nie obowiązują ograniczenia wiekowe. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Futsal Mistrzostwa świata w piłce nożnej Mistrzostwa Europy w piłce nożnej Liga Mistrzów UEFA Puchar Zdobywców Pucharów Puchar UEFA Piłka nożna w Polsce Klub piłkarski Król strzelców Piłka używana w piłce nożnej Seria rzutów karnych Dziennik trenera Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ futbol [w:] Słownik języka polskiego PWN [online]. ↑ 25 World’s Most Popular Sports (Ranked by 13 factors) (ang.). TOTAL SPORTEK. [dostęp 2016-06-21]. ↑ Khabir Uddin Mughal: Top 10 Most Popular Sports in The World – Page 2 of 3 Sporteology (ang.). Sporteology, 2013-10-17. [dostęp 2016-06-21]. ↑ – Big Count (ang.). [dostęp 2008-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 sierpnia 2008)]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 7. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 36. ↑ aktualności sport. interia. [dostęp 2008-12-27]. ↑ piłka nożna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. ↑ Historians reveal why America calls football soccer. [dostęp 2015-09-26]. ↑ History of the Laws of the Game – From 1863 to the Present Day – (ang.). [dostęp 2017-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-01)]. ↑ History of Football (ang.). [dostęp 2017-12-03]. ↑ Kamil Nadolski. Futbolowy zawrót głowy. „Wiedza i Życie”. 8 (922), s. 64–69, sierpień 2017. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929-38142X. ↑ Rugby Football History. [dostęp 2017-11-19]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 9. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 40–41. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 15. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 45. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 18. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 53. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 137. ↑ spalony, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Clive Gifford: Encyklopedia piłki nożnej. Publicat, 2011. ISBN 978-83-245-1865-4. Laws of the Game 2015/2016, Zurich: FIFA, 2015 (ang.). The IFAB Laws of the Game 2020/21, International Football Association Board, 2020 (ang.). Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Oficjalna strona FIFA Oficjalna strona UEFA Oficjalna strona PZPN pde pde
W materii sportowej trener piłkarski wraz ze sztabem szkoleniowym przygotowuje zawodników do wyzwań fizycznych. Do jego zadań należy dbanie o rozwój poszczególnych piłkarzy i całej drużyny, ustalanie odpowiednich treningów oraz wpajanie zespołowi schematów taktycznych. Dobór odpowiedniej formacji oraz desygnowanie składu na mecz
Piłka nożna klubowa to forma piłki nożnej, w której drużyny reprezentują kluby z różnych krajów. W tym przypadku drużyny rywalizują ze sobą w ligach krajowych, takich jak Premier League (Anglia), Serie A (Włochy), La Liga (Hiszpania), nasza Polska rodzima Ekstraklasa i wiele innych.
. unf1z2ai95.pages.dev/466unf1z2ai95.pages.dev/799unf1z2ai95.pages.dev/750unf1z2ai95.pages.dev/896unf1z2ai95.pages.dev/558unf1z2ai95.pages.dev/278unf1z2ai95.pages.dev/942unf1z2ai95.pages.dev/366unf1z2ai95.pages.dev/971unf1z2ai95.pages.dev/186unf1z2ai95.pages.dev/135unf1z2ai95.pages.dev/402unf1z2ai95.pages.dev/769unf1z2ai95.pages.dev/870unf1z2ai95.pages.dev/207
dwie drużyny rozgrywają ze sobą mecz piłki nożnej
